Η Ελλάδα στον μάτι του κυκλώνα της Ευρωπαϊκής Κρίσης

Οι ιδεολογικές επιθέσεις κατά του Έθνους και η παγκοσμιοποίηση Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.

Σ’ ολόκληρη την Ευρώπη επικρατεί σήμερα βαθύς προβληματισμός και σκεπτικισμός για την πορεία της Ευρώπης και το μέλλον της. Η Αυστρία επιτίθεται κατά της Γερμανίας, κατηγορώντας τη Γερμανίδα Καγκελάριο Μέρκελ ότι με το αναπάντεχο άνοιγμά της στους πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, πριν από λίγους μήνες, ενθάρρυνε μια τέτοια μετακίνηση πληθυσμών, την οποία η Ευρώπη δεν μπορεί ούτε να δεθεί ούτε να διαχειρισθεί.

Μετακίνηση από την οποία, επίσης, η Ευρώπη διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει για πά­ντα την ιστορική, εθνική και πολιτιστική της ταυτότητα και συνοχή. Ένας επιπλέον λόγος είναι η Ισλαμιστική τρομοκρατία, που μεταφέρεται στην Ευρώπη μέσα από τις μάζες των προσφύγων και λαθρομεταναστών. Ο προβληματισμός στην Αυστρία έχει βαθιές ιστορικές καταβολές, που φθάνουν μέχρι την απόκρουση και την ανάσχεση της Οθωμανικής και Ισλαμικής επεκτάσεως στην Ευρώπη. Έχει επίσης σχέση με την πάγια πολιτική της Αυστρίας κατά της εντάξεως της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχει όμως σχέση και με τη θεαματική άνοδο του ακραίου κόμματος της Ελευθερίας, που είναι πρώτο κόμμα με 33%, δέκα μονάδες περισσότερες από τα ποσοστά των δύο κυβερνώντων σήμερα κομμάτων. Η Γαλλία, που αποτελεί, μαζί με τη Γερμανία, τον κυρίαρχο άξονα στην Ευρώπη, αποστασιοποιήθηκε επίσης από τη Γερμανική πολιτική στο θέμα των προσφύγων και λαθρομεταναστών. Η διαφοροποίηση, διά στόματος του Γάλλου πρωθυπουργού Βαλς, αποδόθηκε από ορισμένους στις Προεδρικές φιλοδοξίες του τελευταίου εν όψει των εκλογών του 2017. Στην πραγματικότητα, όμως, το θέμα των προσφύγων και λαθρομεταναστών έγινε καταλύτης για να βγουν στην επιφάνεια και να αποκρυσταλλωθούν γενικότεροι προβληματισμοί και σκεπτικισμοί για τις πολιτικές της Ευρώπης, την πορεία της και το μέλλον της. Το κλίμα αυτό διαβρώνει και χώρες που είχαν μέχρι τώρα πολύ έντονη φιλο-Ευρωπαϊκή θέση, όπως η Ολλανδία, η Ιταλία αλλά και η βορειότατη Φινλανδία. Η τελευταία συζητά σοβαρά την έξοδό της από την Ευρωζώνη, την οποία θεωρεί ως έναν από τους κύριους λόγους για τους οποίους αντιμετωπίζει σήμερα ανυπέρβλητες δυσκολίες. Κοντά σ’ αυτές τις αμφισβητήσεις και τους σκεπτικισμούς υπάρχει και η άλλη πλευρά: Οι ζηλωτές του Ευρωπαϊσμού, που υποστηρίζουν ότι χρειάζεται «περισσότερη Ευρώπη» για την υπέρβαση των προβλημάτων και την ελπιδοφόρα συνέχιση της Ευρωπαϊκής πορείας. Ένας από αυτούς είναι και ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών Παντοάν, ο οποίος δήλωσε ότι χρειάζεται ένας κοινός υπουργός Οικονομικών για την Ευρωζώνη. Για να ασκεί όμως ποια πολιτική και η οποία από ποιους θα καθορίζεται και θα ελέγχεται δημοκρατικά; Το ερώτημα μας επαναφέρει στο βασικό ζήτημα και στη βασική αντίφαση που διέπει τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι θα πρέπει να είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση; Μια Ένωση κοινής αγοράς, η οποία όμως συγχέεται, μέσω της πολιτικής των ανοικτών συνόρων και την παγκοσμιοποίηση, με την παγκόσμια αγορά και την άκρατη διεθνοποίηση; Η πολιτική αυτή, που έχει, δυστυχώς, υιοθετηθεί και καταγραφεί στις Ευρωπαϊκές συνθήκες ως καθεστωτική πολιτική, οδηγεί εκ των πραγμάτων στην αμφισβήτηση των εθνικών συνόρων, των εθνικών αγορών, των εθνικών ταυτοτήτων και πολιτισμών. Η αμφισβήτηση αυτή δεν περιορίζεται εντός των Ευρωπαϊκών ορίων και δεν έχει χαρακτήρα προαγωγής μιας κοινής Ευρωπαϊκής ταυτότητας, μέσα από τη σύνθεση και τη θεσμική συνύπαρξη των διαφόρων εθνικών πολιτισμών της. Αντιθέτως, έχει χαρακτήρα αποδομήσεως των εθνικών πολιτισμών και των ταυτοτήτων της, με στόχο τη δημιουργία ενός υπερεθνικού και παγκοσμιοποιημένου αμαλγάματος. Η μαζική μετανάστευση, με οποιοδήποτε πρόσχημα, έχει από την άποψη αυτή ρόλο καταλύτη προς αυτή την κατεύθυνση. Οι Ευρωπαϊκοί όμως λαοί δεν προσχώρησαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μ’ ένα τέτοιο όραμα αποδομήσεως του έθνους τους και της πολιτιστικής τους ταυτότητας. Προσχώρησαν με το όραμα μιας Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας των κρατών και των εθνών τους. Αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι κάποιες διεθνείς ολιγαρχικές δυνάμεις άλλα απεργάζονται και επιδιώκουν, με ψευδείς παραστάσεις και ψευδοδιεθνιστικά ιδεολογήματα. Τα τελευταία συνθέτουν τον νεοφιλελευθερισμό της παγκοσμιοποίησης με παραχαράξεις της παλαιάς αριστερής διεθνιστικής ιδεολογίας.  Η Ελλάδα, λόγω της οικονομικής κρίσεως και της πολιτικής των Μνημονίων αλλά και της νέας κρίσεως των προσφύγων και λαθρομεταναστών, που προσετέθη στην πρώτη, βρίσκεται, δυστυχώς, στην «πρωτοπορία» αυτής της συγκρούσεως. Η Ελλάδα που είναι το αρχαιότερο και το ιστορικότερο έθνος στην Ευρώπη, δεν θα έπρεπε λογικά να έχει κανέναν δισταγμό σχετικά με τη θέση της υπέρ της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας των εθνών. Περιέργως και παραδόξως όμως δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί τον ιστορικό ρόλο της και τους κινδύνους που διατρέχει, γιατί από τη γεωγραφική θέση της και την ιδιαιτερότητά της γίνεται στόχος προτεραιότητας από τις δυνάμεις που κινούν και προάγουν την παγκοσμιοποίηση. Όλες οι δυνάμεις που συνειδητοποιούν αυτόν τον ρόλο και τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα πρέπει γρήγορα να κινητοποιηθούν και να ορθώσουν αντίσταση. Η Ελλάδα δεν θα φύγει από την πίσω πόρτα της ιστορίας και δεν θα επιτρέψει τη μετάλλαξη του λαού της και την καταστροφή της εθνικής της ταυτότητας. ΠΗΓΗ